Πριν την ‘ανακάλυψη’ της Αμερικής το 1492 υπήρχαν στην βόρεια Αμερική αυτόχθονες ρίζες αμπελου άλλης οικογένειας και όχι της ‘vitisvinifera’ που συναντούσαμε στην Ευρώπη και στην Μέση Ανατολή. Μετά τις αρχές του 16ου αιώνα άρχισε η διάδοση της Ευρωπαϊκής οικογένειας αμπέλου από το Μεξικό και της ποικιλίας που για πολλούς αιώνες ονομαζόταν “the mission grape’ από τις ιεραποστολές των ισπανόφωνων μοναχών. Στην Βιρτζίνια το 1619 ψηφίστηκε νόμος όπου ο κάθε μετανάστης έπρεπε να φυτεύει τουλάχιστον δέκα ρίζες αμπελιού για να του παραχωρείται γη. Το 1783 έχουμε την πρώτη εμπορική παραγωγή κρασιού στην Καλιφόρνια από τους Φραγκισκανούς ιερομονάχους και μέχρι το 1823 τους πρώτους αμπελώνες στην Σονόμα και το 1839 στην Νάπα, οι κατεξοχήν ποιοτικότερες περιοχές της Αμερικής.

Με το τέλος του 19ου αιώνα η οινοβιομηχανία της Καλιφόρνιας ζούσε μια τεράστια άνθιση με πέραν των 17,000 εκταρίων αμπελώνων και 700 οινοποιεία, όμως οι δυο μεγαλύτερες καταστροφές δεν είχαν εμφανιστεί ακόμη, η φυλλοξήρα και η ποτοαπαγόρευση. Μέχρι το 1933 και την άρση της ποτοαπαγόρευσης είχαν απομείνει μόνο 100 οινοποιεία και εγκαταλελειμμένα πολλά εκτάρια αμπελώνων και μια κατακρεουργημένη οινοβιομηχανία.

Με το τέλος του β’ παγκοσμίου πολέμου η οινοβιομηχανία της Καλιφόρνιας είχε μοιραστεί στα δυο. Στην κεντρική κοιλάδα της Καλιφόρνιας όπου ο ήλιος ήταν άφθονος και η πρόσβαση σε νερό έγινε παιχνίδι με την αυτοματοποίηση συστημάτων ύδρευσης, παράγονταν (και παράγονται μέχρι και σήμερα) ωκεανοί φτηνού κρασιού που πρόσταζε η ανερχόμενη μεσαία τάξη αμερικανών πολιτών να πίνει και να μην στηρίζει πλέον τα θαύματα της Ευρωπαϊκής οινοβιομηχανίας (Mateus, BlueNunκ.α.)

Από την άλλη, πρωτεργάτες του ποιοτικού κρασιού όπως ο George DeLatour, Heitz, André Tchelistcheff, Mondavi είχαν πάρει τον δύσκολο δρόμο μιας πιο δύσβατης περιοχής στην βόρεια Καλιφόρνια, βορειοανατολικά του Σαν Φρανσίσκο και έφτασαν έτσι στην κοιλάδα της Νάπας και της Σονόμας. Εκεί λοιπόν, άνθρωποι με όρεξη για πολλή δουλειά οραματιστήκαν μια διαφορετική Καλιφόρνια και τα καλά αποτελέσματα δεν άργησαν να έρθουν.

Το 1976 ο Steven Spurrier ένας Άγγλος ιδιοκτήτης κάβας κρασιών στο Παρίσι άλλαξε τον ρουν της ιστορίας του κρασιού χωρίς φυσικά να γνωρίζει τι θα επακολουθούσε.

Μετά από παρότρυνση Αμερικανών φοιτητών στο Αμερικάνικο κολλέγιο Παρισιού που ήταν δίπλα από την κάβα του, έκανε ένα ταξίδι αναγνώρισης στην Καλιφόρνια και έμεινε έκπληκτος με την ποιότητα των κρασιών της περιοχής. Με την επιστροφή του στο Παρίσι διοργάνωσε μια ‘τυφλή’ γευσιγνωσία των κορυφαίων Γαλλικών κρασιών δίπλα από τα άσημα Καλιφορνέζικα κρασιά. Στην διαδικασία αυτή έντεκα κριτές (δέκα Γάλλοι) ανακηρύξαν νικητές και στις δυο κατηγορίες (λευκά και κόκκινα) τα Αμερικανικά κρασιά, γεγονός που αναστάτωσε ολόκληρη την οινική υφήλιο αφού για πρώτη φορά η αμφισβητείτο η πρωτοκαθεδρία των Γαλλικών κρασιών.

Με έναρξη λοιπόν την ‘κρίση του Παρισιού’ (Judgement of Paris) όπως έμεινε γνωστή στην ιστορία μεγάλα κεφάλαια και επενδύσεις κατάκλυσαν όχι μόνο την Καλιφόρνια αλλά και όλες τις πολιτείες αφού σήμερα παράγεται κρασί και στις 50 πολιτείες της Αμερικής και καθιερώθηκε πλέον σαν η σημαντικότερη περιοχή ποιοτικού κρασιού εκτός Ευρώπης.

Πηγή:http://www.eurokerdos.com