Η φύτευση ενός αμπελώνα με οινοποιήσιμες ποικιλίες υπόκειται σε περιορισμούς. Από το 1987 και μετά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μέσω των κοινοτικών κανονισμών επιτρέπει τη φύτευση μόνο μετά από την άδεια του κράτους-μέλους.
Σύμφωνα με τους κοινοτικούς κανονισμούς που είναι σε ισχύ, η άδεια φύτευση ς χορηγείται από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων μέσω ψηφιακής εφαρμογής. Η διαδικασία ολοκληρώνεται το αργότερο την 30η Ιουλίου εκάστου έτους. Τα διαθέσιμα προς φύτευση στρέμματα είναι κάθε έτος το 1% της φυτεμένης έκτασης της Ελλάδας.
Το Φθινόπωρο είναι η εποχή που το αμπέλι μας ξεκινάει σιγά σιγά να χάνει το χρώμα των φύλλων του και να τα ρίχνει. Πρέπει να είναι οι αμπελουργοι ιδιαίτερα προσεκτικοί τις χρονιές με ξηρασία. Σε αυτές τις περιπτώσεις ιδίως τον μήνα Σεπτέμβριο είναι καλό να προχωράει ο αμπελουργός σε ένα πότισμα. Πολλές φορές επειδή έχει τρυγήθει το αμπέλι και η κύρια απασχόληση του παραγωγού είναι οινοποιητικές εργασίες παραμελούνται οι απαιτήσεις του αμπελιού. Άλλη μία εργασία αυτής της εποχής εφόσον προέκυψε η πρώτη καλή ποτιστική βροχή είναι το φθινοπωρινό όργωμα. Στο τέλος του φθινοπώρου πριν την είσοδο του χειμώνα υπάρχει η λίπανση του αμπελιού με κοπριά και με λιπάσματα.
Μετά τον τρύγο τα σταφύλια πρέπει να μεταφερθούν χωρίς καθυστέρηση στο "πατητήρι", όπου θα εξαχθεί το γλεύκος (κοινώς μούστος) από τις ρώγες. Η έκθλιψη του μούστου μπορεί να γίνει με διάφορες μεθόδους. Το παραδοσιακό πατητήρι όπου τα σταφύλια πατιούνται κυριολεκτικά από τους τρυγητές σχεδόν δεν χρησιμοποιείται πλέον. Τη θέση του έχουν καταλάβει διάφορα μηχανήματα ("σπαστήρες"), χειροκίνητα ή ηλεκτρικά, που συνήθως λειτουργούν συνθλίβοντας το σταφύλι ανάμεσα σε περιστρεφόμενους κυλίνδρους.
Πολύς κόσμος θεωρεί, πως το κόκκινο κρασί παράγεται από κόκκινα σταφύλια και το λευκό κρασί από λευκά. Αυτό ναι μεν συνήθως ισχύει όμως υπάρχουν και εξαιρέσεις στον κανόνα. Αν πάρουμε μια μαύρη και μια άσπρη ρώγα και τις στύψουμε ξεχωριστά, κρατώντας μόνο το ζουμί, θα δούμε και στις δύο περιπτώσεις πως έχει το ίδιο, σχετικά ανοικτό, χρώμα. Η χρωστικές του σταφυλιού, που ονομάζονται ανθοκυάνες, δε βρίσκονται λοιπόν στο μούστο, αλλά στα στερεά μέρη της ρώγας (στέμφυλα).
Το φρέσκο κρασί δεν είναι ακόμη έτοιμο για κατανάλωση. Η οξύτητά του είναι πολύ τονισμένη και οι τανίνες του επιθετικές. Με την πάροδο του χρόνου όμως, το κρασί θα ωριμάσει και θα αποκτήσει την ισορροπία των γευστικών του χαρακτηριστικών.
Θεωρείται από πολλούς αυτονόητο, ότι το κρασί όσο παλιώνει, τόσο καλύτερο γίνεται, καθώς και ότι κερδίζει από την παραμονή του σε ξύλινα βαρέλια. Τίποτε όμως από τα ανωτέρω δεν έχει γενική ισχύ. Σε γενικές γραμμές τα λευκά, τα ροζέ και τα ελαφρά ερυθρά κρασιά, καταναλώνονται σε νεαρή ηλικία γιατί η ευχαρίστηση που μας προσφέρουν σχετίζεται με τη φρεσκάδα των αρωμάτων και της γεύσης τους. Αντίθετα, πολλά από τα «μεγάλα» λευκά κρασιά και το μεγαλύτερο μέρος των ερυθρών, κυρίως όταν εμφανίζουν ισχυρά τανικό και όξινο χαρακτήρα, απαιτούν παλαίωση για την ανάδειξη του γευστικού τους πλούτου.
Το φρέσκο κρασί δεν είναι ακόμη έτοιμο για κατανάλωση. Η οξύτητά του είναι πολύ τονισμένη και οι τανίνες του επιθετικές. Με την πάροδο του χρόνου όμως, το κρασί θα ωριμάσει και θα αποκτήσει την ισορροπία των γευστικών του χαρακτηριστικών.
Θεωρείται από πολλούς αυτονόητο, ότι το κρασί όσο παλιώνει, τόσο καλύτερο γίνεται, καθώς και ότι κερδίζει από την παραμονή του σε ξύλινα βαρέλια. Τίποτε όμως από τα ανωτέρω δεν έχει γενική ισχύ. Σε γενικές γραμμές τα λευκά, τα ροζέ και τα ελαφρά ερυθρά κρασιά, καταναλώνονται σε νεαρή ηλικία γιατί η ευχαρίστηση που μας προσφέρουν σχετίζεται με τη φρεσκάδα των αρωμάτων και της γεύσης τους. Αντίθετα, πολλά από τα «μεγάλα» λευκά κρασιά και το μεγαλύτερο μέρος των ερυθρών, κυρίως όταν εμφανίζουν ισχυρά τανικό και όξινο χαρακτήρα, απαιτούν παλαίωση για την ανάδειξη του γευστικού τους πλούτου.
Μετά από την ανάπαυση του κρασιού στη δεξαμενή ή την ενδεχόμενη ωρίμαση σε βαρέλι ακολουθεί η προετοιμασία για την εμφιάλωση του κρασιού. Η προετοιμασία αυτή σχετίζεται κυρίως με το πλήθος των αιωρούμενων σωματιδίων, που είναι πολύ φυσικό να περιέχονται στο κρασί (στερεά τμήματα του σταφυλιού, ζύμες, βακτήρια, κρύσταλλοι των τρυγικών αλάτων κ.ά.). Η παρουσία των περισσοτέρων από αυτά γίνεται αισθητή με τη μορφή θολώματος. Έτσι, πριν από την εμφιάλωση, το κρασί υποβάλλεται σε ορισμένες κατεργασίες, που σκοπό έχουν την απομάκρυνση των αιωρούμενων αυτών σωματιδίων.
Μεγάλη μερίδα του κόσμου πιστεύει ότι η γευσιγνωσία κρασιού είναι μια σχετικά μοντέρνα ανακάλυψη και πως, ανάμεσα σε πολλά άλλα, επιδιώκει τον εντυπωσιασμό. Ωστόσο η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική.
Το κρασί αποτελεί ένα ξεχωριστό προϊόν διατροφής. Δεν κατασκευάζεται, αντίθετα παράγεται με όλη τη φροντίδα του αμπελουργού και του οινοποιού. Μεταφέρει μέσα του τα μυθικά σύμβολα του πολιτισμού μας. Απαιτεί λοιπόν ιδιαίτερη προσοχή από την πλευρά του εστιάτορα και του οινοχόου ή του υπευθύνου για το σερβίρισμά του.