Είναι καύχημα και στήριγμα της τοπικής οικονομίας οι σύγχρονοι οινοποιοί της Δράμας που με την ποιότητα της παραγωγής τους σαρώνουν την ντόπια και εξωτερική αγορά, κόντρα σε οικονομικά μεγαθήρια του είδους και των παραδοσιακών Γαλλικών, Ισπανικών και Ιταλικών κρασιών.

Η ευλογημένη γη των πατέρων μας, που είχε διαδεδομένη εδώ και χιλιάδες χρόνια προ Χριστού τη Διονυσιακή λατρεία και την αμπελοκαλλιέργεια, σύμφωνα με ανασκαφικές έρευνες που έγιναν στους Σιταγρούς, την Καλή Βρύση και άλλες περιοχές του λεκανοπεδίου της Δράμας, με τους προγόνους μας Ηδωνούς Θράκες ως εκλεκτούς οινοποιούς, συνεχίζει την παράδοση με σύγχρονες επιχειρηματικές μονάδες.

Η τοπική μυθολογία και ιστορία μας, με βάση τα αρχαία συγγράμματα, θέλει τον Διόνυσο να μεγαλώνει και να δραστηριοποιείται στη Θράκη, να έρχεται σε σύγκρουση με τον συνετό βασιλέα των Ηδωνών Λυκούργο και μεγάλος πια να κατεβαίνει στη νότια Ελλάδα, την εποχή που βασιλέας των Αθηνών ήταν ο Πανδίονας. Τον εκλεκτό ξένο υποδέχτηκε στην Αττική ο γιος του βασιλέα Ικάριος, κατά τον Διόδωρο τον Σικελιώτη. Τον Ικάριο θα μυήσει ο Διόνυσος, πρώτη φορά, στα μυστικά της αμπέλου. Ο νεαρός διάδοχος του Αθηναϊκού θρόνου θα διδαχθεί πως καλλιεργείται η άμπελος, πως γίνεται η συγκομιδή των καρπών της και πως η παρασκευή του κρασιού, ώστε να γίνει ο πρώτος αμπελουργός και μετά ο πρώτος οινοποιός της νότιας Ελλάδας.

Ο Διόνυσος βέβαια ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο. Πήγε στην Αίγυπτο, γύρισε στις Ινδίες κι αλλού, όπως αναφέρεται μέσα στα αρχαία φιλολογικά συγγράμματα. Για τις περιηγήσεις του αυτές έχουν γραφεί ιστορίες πολλές, από κωμικές, μέχρι πολύ ενδιαφέρουσες και σοβαρές. Για παράδειγμα αναφέρουμε τη σύγκρουση του Θεού Διόνυσου με το βασιλέα των Ηδωνών Λυκούργο. Ο Θεός με τα καμώματα και την ταραχώδη συνοδεία του αναστάτωσε την τοπική κοινωνία των Ηδωνών μεταφέροντας καινοφανείς θεωρίες στους κατοίκους της περιοχής, όπως να τρώνε και να πίνουν και να διασκεδάζουν χωρίς να δουλεύουν. Αυτό όμως δημιούργησε τεράστια κοινωνικά προβλήματα και ο τότε βασι-λιάς Λυκούργος έδιωξε κακήν κακώς από τη χώρα του όλη τη Διονυσιακή κουστωδία.

Όμως οι θεοί του Ολύμπου θύμωσαν και καταδίκασαν τον θνητό βασιλιά με φρικτό θάνατο πάνω στο Φαλακρό. Μια ανθρώπινη τραγωδία εκτυλίχτηκε την οποία ανέδειξαν οι τραγικοί μας ποιητές Ευριπίδης και Σοφοκλής κι αναφέρουν στην ποίησή τους ο Όμηρος κι ο Πίνδαρος και πολλοί άλλοι.

Με κρασί και γλέντι γιορτάζανε κατά την αρχαιότητα σε όλο το νομό Δράμας και είχαν αφιερώσει πολλούς ναούς στο Θεό Διόνυσο. 0 βασικός όμως ναός, ως μητροπολιτικός, προς τιμή του Θεού Διονύσου, ήταν πάνω σε μια κορφή του Φαλακρού. Ο ναός βρισκόταν υπό τον έλεγχο της Θρακικής φυλής των Σατρών οι οποίοι χρησιμοποιούσαν ως ιερείς Βησσούς Θράκες και μάντισσα προερχόμενη από τους Δελφούς. Ναός πασίγνωστος τον οποίο επισκέπτονταν όλοι οι Θρά¬κες και από τον οποίο πήρε χρησμό κι ο Μέγας Αλέξανδρος πριν αναχωρήσει για την εκστρατεία του στην Ασία το 334 π.Χ. Επίσης το ιερό επισκέφθηκε κι ο πατέρας του μεγαλύτερου Ρωμαίου αυτοκράτορα Γάιου lούλιου Οκταβιανού, τον αυτοκράτορα που τιμητικά η Σύγκλητος ονόμασε Αύγουστο (64 π.Χ.-14 μ.Χ.). Ήταν ο ανθύπατος Ρωμαίος Οκτάβιος Γάιος που ήρθε για χρησμό το 62 π.Χ. λίγο πριν εκστρατεύσει κατά των Δαρδανών.

Παράλληλοι ναοί, αφιερωμένοι στο Θεό Διόνυσο, υπήρχαν και μέσα στη Δράμα και στην περιφέρεια, όπως στην Καλή Βρύση. Στο μουσείο της πόλης υπάρχουν προτομές του Βάκχου και πατητήρι κρασιού

Η αρχαία τοπική ιστορία είναι ζυμωμένη με μύθους και έχει επίκεντρο ην παραδοσιακή καλλιέργεια της αμπέλου. Η τοπική μυθολογία αποτελεί στολίδι για τον τόπο και αποδεικνύει ότι είμαστε η πρώτη αμπελουργική περιοχή της Ελλάδας από αρχαιοτάτων χρόνων όπως φαίνεται κι από την ανακάλυψη το έτος 1968, κουκουτσιών σταφυλιών μέσα στον Νεολιθικό οικισμό των Σιταγρών από Αγγλοαμερικάνους αρχαιολόγους.

Στη σύγχρονη πλέον εποχή η παράδοση συνεχίζεται. Θαυμάσιες οινοποιητικές δραστηριότητες των επιχειρηματιών του νομού μας δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν από τα ξένα εξαιρετικής ποιότητας κρασιά. Ο Δραμινός οινοποιός, ως δημιουργός είναι αξεπέραστος. Αγκαλιάζει με πολύ αγάπη, προγραμματισμό και στόχους το αντικείμενο της πνευματικής και τεχνικής του δημιουργίας. Το κρασί δένει το Δραμινό ρομαντικό παραγωγό με την ποικιλία της πρότυπης δημιουργίας του. Ο ίδιος δημιουργεί μια σχέση δεσμευτικής αγάπης με το προϊόν κι ένα παθιασμένο δέσιμο φιλίας κι αλληλεξάρτησης με αυτό. Και είναι αυτό το δέσιμο που γεννά τα εξαιρετικά Δραμινά κρασιά.