Τα αλκοολούχα ποτά είναι εξαιρετικά συμβολικά σε πολλές θρησκείες, βέβαια ορισμένες θρησκείες έχουν κάνει διάκριση μεταξύ της κατανάλωσης εντός σαφώς καθορισμένου πλαισίου και της υπερβολικής κατανάλωσης και τέλος το Ισλάμ και ο Βουδισμός απορρίπτουν πλήρως το αλκοόλ ο αλκοόλ επειδή προκαλεί απώλεια αυτοελέγχου, ειδικότερα.

Στην Αρχαία Αίγυπτο πιθάρια οίνου συνόδευαν τον νεκρό, όπως μας αποκαλύπτει ο τάφος του Τουταγχαμών, στο ταξίδι του πέραν του τάφου. Βέβαια, δεν μπορεί να αποδειχθεί ότι το κρασί είχε αποκτήσει εξέχουσα θρησκευτική θέση στην Αίγυπτο, όπως έγινε αργότερα στην Ελλάδα και στην Ιταλία. Θεός της γονιμότητας και των σταχυών, αυτός που φυλάει τη μυστική έννοια των τεχνικών της καλλιέργειας και των τελετουργικών λατρειών σε σχέση με το σιτάρι και το ψωμί, το κρασί και τη μπύρα ήταν ο Οσιρις. Στην αιγυπτιακή κουλτούρα, το κρασί θεωρήθηκε, επίσης, ως το αίμα των θεών, τονίζοντας περαιτέρω τη σύνδεσή του με τη ζωτικότητα και τη δύναμη.

Μια από τις σπουδαιότερες θρησκευτικές εορτές στην Αρχαία Αίγυπτο ήταν η Εορτή του Νείλου ή του Ενθουσιασμού.

Άρχιζε στις 15 του μηνός Θωτ(Ιούλιος - Αύγουστος) και μπορούσε να διαρκέσει μέχρι και 24 ημέρες. Κατά την διάρκεια της τελετής, ο βασιλιάς χόρευε μπροστά στο άγαλμα της Άθωρ, στη Ντέντερα, και πριν αρχίσει η οινοποσία, πρόσφερε στη θεά μιά υδρία με κρασί.

Οι Σουμέριοι και οι Βαβυλώνιοι χρησιμοποιούσαν το κρασί ως προσφορά στους θεούς και στους νεκρούς. Οι μεσοποτάμιοι πολιτισμοί είχαν διάφορους θεούς κρασιού και ένα κινεζικό αυτοκρατορικό διάταγμα (περ. 1.116 π.Χ.) δηλώνει ότι η κατανάλωση οινοπνεύματος με μέτρο ρυθμίζεται από τον Ουρανό.

Τα πρώτα κελάρια κρασιού πιθανότατα χρονολογούνται πάνω από 3700 χρόνια πριν, γεγονός που αποδεικνύει περαιτέρω την σημασία που είχε το κρασί σε αυτούς τους αρχαίους πολιτισμούς.

Στους Εβραίους το κρασί είναι επίσης πολύ εύχρηστο, σαν φυσικό προϊόν της Παλαιστίνης, ιδίως στους γάμους και στις γιορτές εν γένει. Μεταξύ των Ιουδαίων υπήρχε τάξις ανθρώπων, οι Ναζίρ, οι οποίοι με δική τους θέληση «απέχουν του οίνου και των οινοπνευματωδών». Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται ο Σαμψών και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. Αυτοί είναι αφιερωμένοι στον Θεό ισοβίως.

Στην Εβραϊκή λατρεία χρησιμοποιείται οίνου στη λειτουργία του ναού και προσφέρεται στις σπονδές (Εξ.κθ΄40).

Κατά την εορτή του Πάσχα και στις λοιπές γιορτές των Εβραίων ο οίνος καταλέγεται μεταξύ των πρωτογεννημάτων (Δεύτερ. ιη΄4). Στη διαδικασία – τελετή της περιτομής χρησιμοποιείται επίσης οίνος.

Οι Ρωμαίοι έκαναν χρήση οίνου, απαγόρευαν όμως αυτόν απολύτως στις γυναίκες.

Στους Βίκιγκς ο Φρέι ήταν ο Θεός του γάμου και της βλάστησης. Όταν έσπερναν τις συγκομιδές τους, σκόρπιζαν ψωμί και έχυναν κρασί ή μπύρα στο χώμα. Το έκαναν αυτό γιατί ελπίζανε ότι θα ευχαριστιόταν ο Φρέι και θα έκανε τις συγκομιδές τους μεγάλες.

Στο Ισλάμ απαγορεύεται η χρήση οίνου. Σύμφωνα με την ισλαμική νομοθεσία (Σαρία) υπάρχουν τέσσερα είδη δικαιωμάτων που πρέπει να ικανοποιούνται από κάθε άνθρωπο.

• τα δικαιώματα του Θεού
• τα δικαιώματα του εαυτού
• τα δικαιώματα των συνανθρώπων
• τα δικαιώματα όλων των στοιχείων που είναι στη διάθεση του σ’ αυτή τη ζωή, όλα όσα μεταχειρίζεται και επωφελείται απ’ αυτά.

Στα δικαιώματα του εαυτού αναφέρεται ότι από τα βασικά σημεία αδυναμίας που είναι έμφυτα στον άνθρωπο, είναι η τέλεια υποταγή του σε κάποια ηδονή που τον υπερνικά, χωρίς να νοιάζεται για τη ζημιά που μπορεί να του προκαλέσει και άσχετα απ’ το αν το συνειδητοποιεί αυτό ή όχι. Ένας άνθρωπος που τον μαγεύει το ποτό, τυφλώνεται, γι’ αυτό και υπομένει για χάρη του τις επιζήμιες συνέπειες στην υγεία του, το χρήμα του, την αξιοπρέπεια του. Και επειδή επιδίωξη της ισλαμικής νομοθεσίας είναι η επιτυχία και η ευημερία του ανθρώπου, επικεντρώνει την προσοχή του στην αλήθεια που λέει: « και ο εαυτός σου έχει δικαίωμα πάνω σου «. Τον εμποδίζει έτσι απ’ ότι τον βλάπτει, όπως είναι τα οινοπνευματώδη ποτά και οι ναρκωτικές ουσίες. Αλλά, το Κοράνι δηλώνει ότι μία από τις απολαύσεις του Παραδείσου για τους δίκαιους είναι το κρασί.